نشست فرهنگی- تبیینی«تقوا و اعتدال بین دنیا و آخرت» روز سه شنبه تاریخ 1404/1/26 در نمایندگی جامعة المصطفی افغانستان با حضور اساتید و کارمندان نمایندگی با ارائه آقای رفیعی برگزار گردید.
ایشان در ابتدای سخنان خویش گفتند: در نامه 27 نهج البلاغه حضرت امیرمومنین حضرت علی(ع) فرموده است: «وَ اعْلَمُوا عِبَادَ اللهِ أَنَّ الْمُتَّقِینَ ذَهَبُوا بِعَاجِلِ الدُّنْیَا وَ آجِلِ الاْخِرَةِ، فَشَارَکُوا أَهْلَ الدُّنْیَا فِي دُنْیَاهُمْ، وَ لَمْ یُشَارِکُوا أَهْلَ الدُّنْیَا فِي آخِرَتِهِمْ؛ سَکَنُوا الدُّنْیَا بِأَفْضَلِ مَا سُکِنَتْ، وَ أَکَلُوهَا بِأَفْضَلِ مَا أُکِلَتْ، فَحَظُوا مِنَ الدُّنْیَا بِمَا حَظِیَ بِهِ الْمُتْرَفُونَ، وَ أَخَذُوا مِنْهَا مَا أَخَذَهُ الْجَبَابِرَةُ الْمُتَکَبِّرُونَ. ثُمَّ انْقَلَبُوا عَنْهَا بِالزَّادِ الْمُبَلِّغِ؛ وَ الْمَتْجَرِ الرَّابِحِ (المربح). أَصَابُوا لَذَّةَ زُهْدِ الدُّنْیَا فِي دُنْیَاهُمْ، وَ تَیَقَّنُوا أَنَّهُمْ جِیرَانُ اللهِ غَداً فِي آخِرَتِهِمْ. لاَ تُرَدُّ لَهُمْ دَعْوَةٌ، وَ لاَ یَنْقُصُ لَهُمْ نَصِیبٌ مِنْ لَذَّة؛ ای بندگان خدا، بدانید اهل تقوا هم از دنیای گذرا و هم از آخرتی که می آید سود بردند، با اهل دنیا در دنیایشان شریک شدند، و اهل دنیا در آخرت آنان شریک نگشتند. در دنیا از راه حلال در بهترین مسکن ساکن شدند، و بهترین خوراکی را نوش جان نمودند، از دنیا بهره بردند آنچنان که خوشگذرانان بهره بردند، و از آن کام گرفتند بدان گونه که سرکشان گردنفراز کام گرفتند، سپس با توشه‌ای رساننده به سر منزل نجات از دنیا گذشتند، و با تجارتی پرسود به آخرت سفر کردند. در دنیایشان به لذت بی‌رغبتی به دنیا رسیدند، و یقین کردند که در آخرت همسایگان حقّند. خواسته‌شان بی‌پاسخ نمانَد، و نصیبشان از لذت دنیا کـاسـتـی نـیـابــد».
آقای رفیعی گفتند: این نامه به اهمیت تقوی و ویژگی‌های متقین در زندگی دنیوی و اخروی اشاره دارد. بر اساس این نامه، متقین در دنیا زندگی خوبی دارند و از همه نعمت‌ها بهره‌مند می‌شوند، اما در عین حال با دنیا تعلق خاطر ندارند و به آخرت توجه ویژه‌ای دارند. آنان به بهترین شکل در دنیا سکونت دارند و از نعمت‌های آن استفاده می‌کنند؛ به گونه‌ای که حظ آن‌ها از دنیا مشابه با ثروتمندان و متکبرانی است که فقط به جستجوی لذات دنیوی می‌پردازند.
ایشان افزودند: اما متقین با وجود برخورداری از این نعمت‌ها و لذت‌ها، در نهایت با توشه‌ای به سوی آخرت می‌روند که آن‌ها را به جوار خداوند نزدیک می‌کند. این افراد لذت زهد و دوری از دنیا را در زندگی خود چشیده‌اند و می‌دانند که در آخرت در کنار خداوند خواهند بود و دعای آن‌ها مستجاب خواهد شد. این بدان معنا است که متقین در دنیا به حسن معاشرت با مردم می‌پردازند ولی در آخرت همواره به خداوند نزدیک هستند و از نعمات جاودانی آخرت بهره‌مند خواهند شد.
