در آغاز آقای ذاکری سخنان خود را با بیان حکمت 9 نهج‌البلاغه از حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) آغاز کردند: وَ قَالَ (علیه السلام): إِذَا أَقْبَلَتِ الدُّنْيَا عَلَى أَحَدٍ، أَعَارَتْهُ مَحَاسِنَ غَيْرِهِ، وَ إِذَا أَدْبَرَتْ عَنْهُ، سَلَبَتْهُ مَحَاسِنَ نَفْسِهِ؛ و فرمود (ع): هنگامی که دنیا به کسی روی آورد، خوبی‌های دیگران را به او عاریت می‌دهد، و چون از او روی برگرداند، خوبی‌های خودش را نیز از او می‌ستاند».
آقای ذاکری در تبیین این حکمت اظهار داشتند که دنیا در ماهیت خود ناپایدار و دگرگون‌شونده است و جلوه‌هایش بسته به اقبال و ادبار آن، انسان را در نگاه دیگران زیبا یا نازیبا می‌سازد. ایشان توضیح دادند که وقتی دنیا به کسی روی خوش نشان می‌دهد، مردم نیز به او گرایش پیدا می‌کنند و حتی صفاتی نیک را که در حقیقت از آنِ دیگران است، به او نسبت می‌دهند. اما زمانی که دنیا از او روی برمی‌گرداند، همان مردم نه‌تنها از او فاصله می‌گیرند بلکه فضیلت‌ها و خوبی‌های واقعی‌اش را هم نادیده می‌گیرند.
در ادامه، وی این رفتار اجتماعی را مصداقی از قضاوت‌های سطحی و دنیاگرایانه دانست که در جامعه امروز نیز به‌وضوح دیده می‌شود. بسیاری از افراد ارزش انسان‌ها را بر پایه مال، مقام یا شهرت می‌سنجند و نه بر اساس اخلاق و فضیلت. به گفته آقای ذاکری، این نگاه ظاهربین، نتیجه دلبستگی به دنیاست و موجب می‌شود که افراد در زمان خوشی‌ها مورد تحسین و در هنگام سختی‌ها مورد بی‌مهری و حتی تحقیر قرار گیرند.
در پایان سخنان خود، آقای ذاکری تأکید کردند که درسی که از این کلام امیرالمؤمنین (ع) می‌توان گرفت، بی‌اعتنایی به دگرگونی‌های دنیوی و پایداری بر ارزش‌های اخلاقی است. او توصیه نمود که باید معیار قضاوت ما درباره دیگران بر پایه حقیقت و تقوا باشد، نه بر اساس ظواهر فریبنده دنیا. تنها در این صورت است که انسان می‌تواند از دام فریب دنیا رها شده و به آرامش و رشد واقعی دست یابد.