نشست فرهنگی- تبیینی«استقامت و پایداری مومنان» روز یکشنبه تاریخ 1403/9/25در نمایندگی جامعة المصطفی افغانستان با حضور اساتید و کارمندان نمایندگی و ارائه آقای سیدتقی موسوی برگزار گردید.
ایشان به تبیین و تفسیر آیه 62 سوره یونس پرداخته و گفتند: خداوند متعال در این آیه می فرماید: «أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ؛ آگاه باشيد كه قطعاً بر اولياى خدا، نه ترسى است ونه اندوهگين مى‌شوند».
آقای موسوی بیان داشتند: خدای سبحان در این آیه و دو آیه بعدش اولیاء خود رامعرفی نموده و آثار ولایت آنان و خصائص ایشان را بیان می کند. کلمه (ولایت ) در اصل به معنای برطرف شدن واسطه میان دو چیز است ، ولی از باب استعاره در معنای نزدیکی چیزی به چیز دیگر نیز استعمال می شود، حال چه نزدیکی از جهت مکان تا نسب یا مقام و منزلت و چه از جهت دوستی وصداقت و غیر اینها باشد، پس مراد از ولایت بین خدا و بنده مؤمنش آنست که خداوند آنچنان متصل به آن بنده و مرتبط با او و متولی امور اوست که هیچ کس غیر او چنین ارتباطی با آن بنده ندارد و مراد از (اولیاء الله ) کسانی هستند که خداوند را ولی خود گرفته اند و خداوند ولی مؤمنان است، به جهت ایمانشان ومراد از ایمان مرتبه عالیه آن است، و مرتبه نازله و ابتدائی ایمان، اسلام آوردن واقرار زبانی و شهادتین و تسلیم ظاهری است ، مرتبه دومی که بدنبال مرتبه اول ایجاد می شود لازمه اش اقرار و اعتراف قلبی نسبت به مضمون شهادتین به طوراجمالی می باشد و به همین گونه اسلام و درجات ایمان فرد بالاتر می رود،(چون هر چه تسلیم فرد در برابر خداوند بیشتر شود، درجه ایمان او بالاتر می رود)، تاآنجا که در تمام امور خود را تسلیم خداوند می نماید و در اثر پایبندی به لوازم این مرتبه به بالاترین درجات ایمان می رسد و بنده مؤمن به حقیقت معنای الوهیت تسلیم پروردگارش می شود و موقعیت واقعی خود را به عنوان (بنده )درک می کند و معبود را می شناسد، اینجاست که دیگر نه خشمی از او سر می زندونه اعتراضی ، در مقابل این مرحله از تسلیم ، ایمانی قرار دارد که همان یقین به وجود خدا و حق الیقین به تمام چیزهایی است که به خدا باز می گردد و این ایمان کاملی است که در آن عبودیت عبد به حد نهایی و تمام و کمال می رسد.