ایشان سخنان خود را با قرائت حکمت ۹۰ نهج‌البلاغه آغاز کرد و گفت که حضرت علی(ع) در این حکمت می فرماید: «الْفَقِيهُ کُلُّ الْفَقِيهِ مَنْ لَمْ يُقَنِّطِ النَّاسَ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ، وَ لَمْ يُوْيِسْهُمْ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ، وَ لَمْ يُوْمِنْهُمْ مِنْ مَکْرِ اللَّهِ؛ فقيه کامل آن کسى است که مردم را از رحمت خدا مأیوس نسازد، از لطف او نومید نکند و از مجازات‌های الهی نیز ایمن نگرداند.» 
در ادامه آقای رفیعی به تبیین مفهوم تعادل میان خوف و رجاء در سیر تربیتی و اخلاقی پرداختند. ایشان توضیح دادند که انسان بدون امید به رحمت الهی، زمین‌گیر می‌شود و قدرت بازگشت و توبه را از دست می‌دهد؛ همچنان‌که اگر فقط به رحمت خدا تکیه کند و از پیامدهای گناه و غفلت غافل بماند، دچار غرور و سهل‌انگاری خواهد شد. وی با اشاره به آیات قرآن کریم افزود که خداوند هم «غَفورٌ رَحیم» است و هم «شَدیدُ العِقاب»، و مؤمن باید میان این دو پیام الهی، تعادل روحی ایجاد کند.
سپس ایشان نقش عالمان دین را در ایجاد این تعادل مورد توجه قرار دادند. آقای رفیعی بیان کرد که عالمان دین نباید مردم را چنان بترساند که از رحمت خدا ناامید شوند، و نه چنان از بخشش الهی سخن بگوید که مردم جرئت گناه پیدا کنند.
در پایان نشست، آقای رفیعی راهکارهای عملی برای ایجاد این تعادل در زندگی روزمره ارائه دادند. ایشان توصیه کرد که مؤمن بخشی از وقت خود را برای تدبر در رحمت الهی و بخشی دیگر را برای یادآوری مسئولیت‌های معنوی و عواقب گناه اختصاص دهد.