ایشان در آغاز سخنان خود، حکمت نورانی شمارهٔ ۴۰ نهج‌البلاغه از امیرالمؤمنین علی‌ علیه‌السلام را چنین نقل نمود: «قَالَ (ع): لِسَانُ الْعَاقِلِ وَرَاءَ قَلْبِهِ، وَ قَلْبُ الْأَحْمَقِ وَرَاءَ لِسَانِهِ؛ زبان انسان عاقل در پشت قلب اوست، اما قلب احمق پشت زبانش قرار دارد».
آقای رضایی در تشریح این حکمت، توضیح داد که انسان عاقل پیش از سخن گفتن، نخست در قلب و عقل خود تأمل می‌کند، پیامدها را می‌سنجد و سپس زبان به سخن می‌گشاید. او افزود که امیرالمؤمنین(ع) در این حکمت، معیار جامع خردورزی را کنترل زبان و سنجش دقیق سخن معرفی کرده‌اند. از نگاه ایشان، گفتار انسان نشانهٔ شخصیت اوست و کسی که پیش از اندیشه سخن بگوید، دیر یا زود گرفتار لغزش و پشیمانی می‌شود.
در ادامه آقای رضایی به تفاوت «حکیمِ اندیشمند» و «سخن‌گوی عجول» پرداخت و بیان داشت که قلب احمق پشت زبانش است، زیرا بدون فکر، احساسات و هیجانات خود را فوراً از زبان بیرون می‌ریزد. ایشان نمونه‌هایی از رفتارهای اجتماعی، خانوادگی و حتی مجازی ارائه نمود که در آن‌ها شتاب‌زدگی در سخن، سبب اختلاف، کدورت و سوء‌تفاهم‌های جدی می‌گردد. وی تأکید کرد که امیرالمؤمنین(ع) با این بیان، جامعه را به تأمل، تدبیر و آرامش در گفتار فراخوانده‌اند.