ایشان سخنان خود را با قرائت حکمت 24 نهج‌البلاغه آغاز کردند که حضرت امیرالمومنین(ع) فرمود: «مِنْ كَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ، إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ وَ التَّنْفِيسُ عَنِ الْمَكْرُوبِ؛ از کفاره‌های گناهان بزرگ، کمک کردن به افراد درمانده و شاد کردن دل‌های غمگین است». 
در ادامه، آقای موسوی به ابعاد اجتماعی این حکمت پرداخت و تأکید کرد که در این حکمت امام علی(ع) تنها به عبادت فردی توجه ندارد؛ بلکه راه نجات انسان را در ارتباط مسئولانه با جامعه معرفی می‌کند. ایشان بیان کرد که «اغاثه ملهوف» نه‌تنها کمک مالی، بلکه یاری‌رسانی عاطفی، روانی و حتی راهنمایی درست به افرادی است که در فشار و اضطراب قرار دارند. این نگاه نشان می‌دهد که معارف علوی انسان‌محور و مبتنی بر رفع رنج انسان‌هاست. 
آقای سید عزیزالله موسوی در بخش دیگری از جلسه به آثار معنوی و تربیتی «تنفیس عن المکروب» اشاره کرد و گفت: شاد کردن دل غمگینان، یکی از بزرگ‌ترین عبادت‌هاست و موجب پاک شدن انسان از بسیاری لغزش‌ها می‌شود. به عقیده ایشان، انسان زمانی به معنای واقعی در مسیر اهل‌بیت قرار می‌گیرد که بتواند باری از دوش دیگران بردارد. این پیام اخلاقی در جامعه امروز، اهمیت دوچندانی دارد. 
در پایان، ایشان بر ضرورت نهادینه‌سازی این ارزش‌ها در زندگی فردی و اجتماعی تأکید کرد. او یادآور شد که پیروی از امیرالمؤمنین(ع) تنها در گفتار نیست، بلکه در رفتارهای روزمره، نوع برخورد با نیازمندان، نحوه واکنش به مشکلات دیگران و تلاش برای التیام آلام جامعه معنا پیدا می‌کند.