آقای محمدعارف رضایی به سخنرانی پیرامون حکمت ۳۶ نهج‌البلاغه با مضمون «وَ قَالَ (ع): مَنْ أَطَالَ الْأَمَلَ، أَسَاءَ الْعَمَلَ» پرداختند. ایشان در آغاز، با اشاره به معنای لغوی «أمل» و «اساءة العمل»، توضیح دادند که منظور از آرزوهای طولانی، دل‌بستن بی‌پایان به دنیا و فراموشی آخرت است؛ امری که انسان را از انجام کارهای نیک بازمی‌دارد و باعث غفلت از هدف اصلی زندگی می‌شود.
در ادامه سخنان خود، آقای رضایی بیان داشت که آرزو اگر در حدّ معقول باشد، انسان را به تلاش و پیشرفت وامی‌دارد، اما هنگامی که از حد بگذرد و به صورت آرزوهای بلند و غیرواقعی درآید، موجب انحراف در رفتار و بی‌توجهی به مسئولیت‌های دینی و اخلاقی می‌شود. ایشان افزودند که امام علی (ع) در این حکمت هشدار می‌دهند که طول امل، انسان را فریب می‌دهد و او را به تعویق عمل صالح وادار می‌سازد.
ایشان سپس با ذکر نمونه‌هایی از زندگی روزمره، مانند مشغولیت افراطی به مال، مقام و آرزوهای دنیوی، تأکید کرد که بسیاری از انسان‌ها به امید رسیدن به آینده‌ای نامعلوم، فرصت‌های امروز خود را از دست می‌دهند. ایشان بیان داشت: آرزوهای طولانی همچون پرده‌ای است که دید انسان را نسبت به حقیقت می‌پوشاند و انسان را به خیال جاودانگی در دنیا می‌کشاند.
در پایان، آقای رضایی ضمن جمع‌بندی بحث، راهکارهایی برای رهایی از دام آرزوهای بی‌پایان ارائه کردند؛ از جمله یاد مرگ، محاسبه نفس، توکل بر خدا، و قناعت. ایشان تأکید نمودند که انسان مؤمن باید همواره آرزوهایش را با واقعیت و رضای الهی هماهنگ کند تا اعمالش نیز به نیکی و اخلاص منتهی گردد.