در آغاز سخنان آقای سرور حسینی، ایشان با اشاره به حکمت 353نهج‌البلاغه، سخن خود را با گفتاری از امیرالمؤمنین علی‌ علیه‌السلام آغاز کردند که می‌فرماید:
«أَكْبَرُ الْعَيْبِ أَنْ تَعِيبَ مَا فِيكَ مِثْلُهُ؛ بزرگ‌ترین عیب آن است که چیزی را در دیگران نکوهش کنی که همان عیب در خودت وجود دارد».
آقای حسینی با تأمل بر این کلام عمیق، بیان داشتند که خودشناسی و پرهیز از قضاوت عجولانه درباره دیگران، نخستین گام در مسیر رشد اخلاقی و انسانی است. ایشان تأکید کردند که جامعه زمانی به اصلاح واقعی دست می‌یابد که هر فرد، پیش از دیدن لغزش‌های دیگران، به درون خود بنگرد و ضعف‌هایش را بشناسد.
در ادامه، ایشان توضیح دادند که بسیاری از ناهنجاری‌های اجتماعی از همین عادت ناپسند سرچشمه می‌گیرد که انسان‌ها به جای اصلاح خویش، در پی عیب‌جویی از دیگران‌اند. حضرت علی‌ علیه‌السلام با این سخن، انسان را به عدالت در رفتار و گفتار فرا می‌خواند و هشدار می‌دهد که سرزنش دیگران به خاطر خطاهایی که خود مرتکب آن هستیم، نه‌تنها نشانه نفاق درونی، بلکه مانعی بزرگ در مسیر تعالی روح است.
آقای حسینی افزودند که اگر هرکس به جای پرداختن به کاستی‌های اطرافیان، همت خود را بر رفع عیب‌های درونی متمرکز کند، نه‌تنها اخلاق فردی او اصلاح می‌شود، بلکه آرامش و اعتماد در جامعه نیز افزایش می‌یابد. این نگاه، انسان را از سطح ظاهری قضاوت به عمق خودآگاهی می‌برد؛ جایی که انسان درمی‌یابد بسیاری از عیب‌هایی که در دیگران می‌بیند، در حقیقت بازتاب کمبودهای درونی خودش است.