محور اصلی نشست، بررسی حکمت ۳۴۹ نهج البلاغه بود که  آقای سیدعزت‌الله احمدی در ابتدای نشست، این حکمت را قرائت کردند: «مَن کَثُرَ کلامُهُ کَثُرَ خَطَؤهُ، و مَن کَثُرَ خَطَؤهُ قَلَّ حَياؤهُ، و مَن قَلَّ حَياؤهُ قَلَّ وَرَعُهُ، و مَن قَلَّ وَرَعُهُ ماتَ قَلبُهُ، و مَن ماتَ قَلبُهُ دَخَلَ النّارَ؛ کسی که سخن زیاد بگوید، خطایش نیز زیاد می‌شود. کسی که خطایش زیاد شود، حیا و شرمش کم می‌گردد. کسی که حیا و شرمش کم شود، پرهیزکاری‌اش کاهش می‌یابد. کسی که پرهیزکاری‌اش کم شود، قلبش مرده می‌شود، و کسی که قلبش مرده شود، وارد آتش می‌گردد.»
ایشان سپس به شرح این حکمت پرداختند و بیان داشتند که امیرالمؤمنین علیه‌السلام در این جمله کوتاه، زنجیره‌ای از پیامدهای پرحرفی را بیان می‌کنند. سخن بیهوده ابتدا موجب خطا و لغزش می‌شود، سپس باعث کاهش حیا و شرم می‌گردد و این کاهش حیا، زمینه‌ساز ضعف پرهیزکاری و سرد شدن قلب انسان است. نهایتاً قلب مرده، انسان را به سوی گناه و سقوط اخروی هدایت می‌کند.
آقای احمدی با ذکر مثال‌های عملی، تأکید کردند که مراقبت از گفتار و پرهیز از سخن بیهوده، راهی مؤثر برای حفظ تقوا و سلامت قلب است.