در آغاز این نشست، استاد سعیدی با تلاوت بخشی از نامه ۳۱ نهج‌البلاغه سخنان خود را آغاز کرد و گفت: حضرت امیرمومنین(ع) می فرماید: «إِنَّهُ [يَعْنِي اللّهَ سُبْحَانَهُ] لَمْ يَأمُرْكَ إِلّا بِحَسَنٍ، وَلَمْ يَنْهَكَ إِلّا عَنْ قَبِيحٍ؛ همانا خداوند سبحان، تو را به جز چیزی فرمان نداده مگر آنکه نیکو و پسندیده بوده، و از چیزی بازنداشته مگر آنکه زشت و ناپسند بوده است».
آقای سعیدی توضیح داد که این بیان امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) خطاب به امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) حقیقتی بنیادین را آشکار می‌سازد؛ اینکه تمامی اوامر الهی بر اساس خیر و مصلحت انسان است و هیچ نهی و منعی جز برای جلوگیری از سقوط و انحراف صادر نمی‌شود. ایشان افزودند که فهم درست این حقیقت می‌تواند نگاه انسان به دین و احکام الهی را دگرگون سازد.
ایشان بر این نکته تأکید نمود که وظیفۀ مؤمن، نگریستن با بصیرت به احکام الهی است؛ زیرا فرمان‌های خداوند چیزی جز نیکی و هدایت در بر ندارد. هرچه در دین به عنوان ممنوعیت مطرح شده، در واقع دیواری برای حفاظت از انسان در برابر آسیب‌ها و تباهی‌هاست. ایشان خاطرنشان کرد که اگر افراد احکام الهی را محدودیت نبینند، بلکه به مثابه دلسوزی پروردگار در نظر گیرند، عمل به آنها آسان‌تر و دلپذیرتر خواهد شد.
در پایان نشست، آقای سعیدی نتایج فردی و اجتماعی پایبندی به اوامر و نواهی الهی را برشمرد و بیان داشت که اطاعت از فرمان‌های خدا، انسان را در مسیر رشد و تعالی قرار می‌دهد و جامعه را نیز از ظلم و نابسامانی نجات می‌بخشد.