محور اصلی این نشست، بررسی حکمت ۱۱۰ نهج‌البلاغه بود که در آن امام علی(ع) شرایط لازم برای مجریان و برپا دارندگان امر خدا را بیان کرده‌اند.
آقای رضایی در ابتدای نشست با قرائت این حکمت گفتند که امام می فرماید: « لَا يُقِيمُ أَمْرَ اللَّهِ سُبْحَانَهُ إِلَّا مَنْ لَا يُصَانِعُ وَ لَا يُضَارِعُ وَ لَا يَتَّبِعُ الْمَطَامِعَ؛ فرمان خدا را بر پاى ندارد مگر آنكه، در اجراى حق مدارا نكند و در برابر باطل فروتنى ننمايد و از پى مطامع خود نرود».
در ادامه، آقای رضایی توضیح دادند که طبق این حکمت، کسی می‌تواند فرمان خدا را در جامعه اقامه کند که اهل سازش‌کاری و مداهنه نباشد، در برابر باطل ذلیل و فروتن نشود و انگیزه‌های شخصی و طمع‌های مادی او را از مسیر حق منحرف نسازد. وی تأکید کرد که این سه ویژگی، معیارهای اساسی برای انتخاب و شناسایی مجریان حقیقی دین الهی در هر زمان است.
ایشان در بخش دیگری از بیانات خود، به نمونه‌های تاریخی از سیره علوی اشاره کرد و بیان داشت که امام علی(ع) خود الگوی کامل این معیارها بود؛ چرا که در هیچ شرایطی در برابر باطل کوتاه نیامد، با حق مصالحه نکرد و حتی در سخت‌ترین دوران زندگی سیاسی و اجتماعی‌اش، منافع و مطامع شخصی را بر امر الهی مقدم نداشت. این سیره عملی، وظیفه امروز ما را در شناخت رهبران راستین دین و همچنین در عمل فردی و اجتماعی آشکار می‌سازد.