نشست فرهنگی- بصیرتی « صفات سعادتمندان خوشبخت در نهج البلاغه» روز چهارشنبه تاریخ 1404/6/12 در نمایندگی جامعة المصطفی افغانستان با حضور اساتید و کارمندان نمایندگی و ارائه آقای سیدجمال الدین موسوی برگزار گردید.
ایشان در ابتدای سخنان خویش با تمسک به حکمت 123 نهج البلاغه که امام علی(ع) فرموده است: « طُوبَى لِمَنْ ذَلَّ فِي نَفْسِهِ، وَ طَابَ كَسْبُهُ، وَ صَلَحَتْ سَرِيرَتُهُ، وَ حَسُنَتْ خَلِيقَتُهُ، وَ أَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ، وَ أَمْسَكَ الْفَضْلَ مِنْ لِسَانِهِ، وَ عَزَلَ عَنِ النَّاسِ شَرَّهُ، وَ وَسِعَتْهُ السُّنَّةُ، وَ لَمْ يُنْسَبْ إلَى الْبِدْعَةِ؛ خوشا به حال كسى كه نفس را به فروتنى وادارد، و كسبش پاك و شايسته و نيتش پسنديده و خلق و خويش نيكو باشد. زيادى مالش را انفاق كند و سركشى زبانش را مهار نمايد و شرّ خود را از مردم دور دارد. و سنت بر او دشوار نيايد و به بدعت نسبتش ندهند».
آقای موسوی با اشاره به ابعاد مختلف این حکمت، توضیح می‌دهد که انسان خوشبخت کسی است که در نفس خود تواضع دارد، کسبش پاک و طیب است و در عین حال با بخششِ مالی، کنترلِ زبان و پرهیز از بدعت‌ها، به سمت مشارکتِ مسئولانه، تعاملِ سازنده و حفظِ انسجامِ اجتماعی گام برمی‌دارد.
ایشان تأکید کرد که تواضعِ درون، زمینه‌ساز اعتماد، صلح در روابط و کاهش منازعات است. این حالت نفسی، فرد را از تکبر رهانیده و فضایی برای گفت‌وگوی مسئولانه فراهم می‌کند و همچنان بیان و رفتار بسان دو بال‌اند: از یک سو باید از فضلِ مادی بهره برد و به دیگران بخشید، و از سوی دیگر زبان را از افراط و بددلی نگه داشت تا اثرِ کلام در فضای اجتماعی مثبت باشد.