نشست فرهنگی- تبیینی تحت عنوان«سخاوت از دیدگاه حضرت علی(ع)» روز یکشنبه تاریخ 1403/10/23 در نمایندگی جامعة المصطفی افغانستان با حضور اساتید و کارمندان نمایندگی و کارشناسی آقای سیدعزیزالله موسوی برگزار گردید.
ایشان گفتند: امام علی علیهالسلام می فرماید: «السَّخَاءُ مَا كَانَ ابْتِدَاءً؛ فَأَمَّا مَا كَانَ عَنْ مَسْأَلَةٍ، فَحَيَاءٌ وَ تَذَمُّمٌ؛ سخاوت هنگامى است كه بخشش بدون سؤال بود و پس از سؤال يا از شرم است و يا از بيم بدگويى مردم».
آقای موسوی بیان داشتند: حدیث مشهور «ما کان ابتداءً فاما ما کان عن مساله فحياء و تذمم» از امام علی (علیه السلام) به ما پیام مهمی درباره سخاوت و نوع ارتباط آن با درخواست و مسأله میدهد. این حدیث به این معناست که اگر کسی بدون درخواست از دیگران سخاوت را نشان دهد، این عمل کاملاً پسندیده و نیکو است. این نوع بخشش که بدون انتظار یا تحریک انجام میشود، نشاندهنده روح بلندی است که فرد در آن زندگی میکند و نشاندهندهی فضیلتهای اخلاقی و انسانی اوست.
ایشان افزود: اما در مورد بخشش و سخاوتی که پس از یک درخواست صورت میگیرد، این عمل به نوعی با حیا و تذممی همراه است. چرا که وقتی کسی از دیگری درخواست میکند، آن فرد ممکن است احساس کند که در حال ایجاد زحمت یا ناراحتی برای بخشنده است. در این موقعیت، به هر حال بخشنده نباید از حیا و خجالت غافل شود و باید به نوعی احساس مسئولیت کند. اینجا اشاره به این مفهوم است که در روابط انسانی، احساسات و میانتهای اخلاقی اهمیت دارند و بخشش تحت تأثیر احساسات و سیاق اجتماعی انجام میشود.