برگزاری جلسه بصیرتی «علاج و درمان تکبر در نهج‌البلاغه» در نمایندگی جامعة المصطفی افغانستان

جلسه بصیرتی «علاج و درمان تکبر در نهج‌البلاغه» روز چهارشنبه تاریخ 1404/9/26 در نمایندگی جامعة المصطفی افغانستان با حضور اساتید و کارمندان و ارائه آقای علی حسین قاسمی برگزار گردید.

ایشان سخنان خویش را با قرائت حکمت 454 نهج‌البلاغه آغاز نمود که امام علی(ع) می فرماید: «مَا لِابْنِ آدَمَ وَ الْفَخْرِ؟! أَوَّلُهُ نُطْفَةٌ وَ آخِرُهُ جِيفَةٌ، وَ لَا يَرْزُقُ نَفْسَهُ وَ لَا يَدْفَعُ حَتْفَهُ؛ انسان را با تكبر چه كار؟ در آغاز، نطفه بى ارزشى بود و سرانجام مردارى (گنديده) است. نمى تواند خود را روزى دهد و نه مرگ را از خود دور سازد». ایشان بیان کرد: این سخن امام علی(ع) حکمتی است که به‌روشنی بی‌پایگی تکبر و غرور انسان را یادآور می‌شود و انسان را به تأمل در حقیقت وجودی خویش فرامی‌خواند.
آقای قاسمی در ادامه، با استناد به بخش نخست حدیث، توضیح داد که آغاز آفرینش انسان از نطفه‌ای بی‌ارزش و ناچیز بوده است و همین حقیقت، دلیل روشنی بر بطلان هرگونه فخر و برتری‌جویی است. ایشان تأکید کرد که فراموشی این اصل، ریشه بسیاری از انحرافات اخلاقی و اجتماعی، از جمله تکبر، خودبزرگ‌بینی و تحقیر دیگران است.
ایشان سپس به دو نکته دیگر حدیث اشاره نمود و گفت: پایان عمر انسان، جسمی بی‌جان و گندیده است و در تمام طول زندگی نیز انسان قادر نیست روزی خود را مستقلاً تأمین کند. آقای قاسمی با این توضیح، وابستگی کامل انسان به قدرت و اراده الهی را یادآور شد و بیان داشت که توجه به این وابستگی، دل انسان را از غرور خالی و به تواضع آراسته می‌سازد.
در بخش پایانی جلسه، آقای قاسمی با تبیین نکته چهارم حدیث، یعنی ناتوانی انسان از دفع مرگ، نتیجه گرفت که تکبر با حقیقت وجود انسان سازگار نیست. ایشان تأکید کرد درمان عملی کبر، اندیشه مستمر در ضعف‌های ذاتی انسان، یاد مرگ، شکر نعمت‌ها و تقویت روح تواضع در رفتار فردی و اجتماعی است؛ اموری که انسان را به بصیرت، فروتنی و قرب الهی رهنمون می‌سازد.