برگزاری نشست فرهنگی- بصیرتی« وصف پیامبراکرم(ص) در نهج البلاغه» در نمایندگی جامعة المصطفی افغانستان

نشست فرهنگی- بصیرتی« وصف پیامبراکرم(ص) در نهج البلاغه» روز سه شنبه تاریخ 1404/6/18 در نمایندگی جامعة المصطفی افغانستان با حضور اساتید و کارمندان نمایندگی و ارائه آقای سیدعزت الله احمدی برگزار گردید.

نشست فرهنگی- بصیرتی« وصف پیامبراکرم(ص) در نهج البلاغه» روز سه شنبه تاریخ 1404/6/18 در نمایندگی جامعة المصطفی افغانستان با حضور اساتید و کارمندان نمایندگی و ارائه آقای سیدعزت الله احمدی برگزار گردید.
آقای احمدی در ابتدای سخنان خویش فرازی از حکمت شماره 108 نهج البلاغه را قرائت نموده که در وصف پیامبر اکرم(ص) آمده است: اخْتَارَهُ مِنْ شَجَرَةِ الْأَنْبِيَاءِ وَ مِشْكَاةِ الضِّيَاءِ وَ ذُؤَابَةِ الْعَلْيَاءِ وَ سُرَّةِ الْبَطْحَاءِ وَ مَصَابِيحِ الظُّلْمَةِ وَ يَنَابِيعِ الْحِكْمَةِ. طَبِيبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ، قَدْ أَحْكَمَ مَرَاهِمَهُ وَ أَحْمَى مَوَاسِمَهُ، يَضَعُ ذَلِكَ حَيْثُ الْحَاجَةُ إِلَيْهِ مِنْ قُلُوبٍ عُمْيٍ وَ آذَانٍ صُمٍّ وَ أَلْسِنَةٍ بُكْمٍ، مُتَتَبِّعٌ بِدَوَائِهِ مَوَاضِعَ الْغَفْلَةِ وَ مَوَاطِنَ الْحَيْرَةِ؛ لَمْ يَسْتَضِيئُوا بِأَضْوَاءِ الْحِكْمَةِ وَ لَمْ يَقْدَحُوا بِزِنَادِ الْعُلُومِ الثَّاقِبَةِ، فَهُمْ فِي ذَلِكَ كَالْأَنْعَامِ السَّائِمَةِ وَ الصُّخُورِ الْقَاسِيَةِ؛ خداوند او (پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله) را از اصل و ریشه پیامبران، چراغ درخشان هدایت، بلندمرتبه‌ترین خاندان، و مرکز سرزمین مقدس (مکه) برگزید؛ از سرچشمه‌های فروزان در تاریکی‌ها و منابع جوشان حکمت.او پزشکی است که با درمان خود در میان مردم می‌گردد؛ مرهم‌هایش را نیکو آماده کرده و ابزار درمانش را گداخته و آماده ساخته است؛ آن‌ها را در جای خود و نزد نیازمندان به‌کار می‌برد، در دل‌های کور، گوش‌های کر و زبان‌های گنگ. او با داروی خود پیوسته به دنبال جایگاه‌های غفلت و سرگردانی است، آنان (مردمِ گرفتار در جهل) کسانی هستند که از نور حکمت بهره نگرفته و از آتشِ دانش برنگرفته‌اند، پس همانند چارپایانِ رها و سنگ‌های سخت شده‌اند».
ایشان بیان داشتند: در این فراز از نهج‌البلاغه، امام علی علیه‌السلام با بیانی عمیق و زیبا، جایگاه بلند پیامبر اسلام را توصیف می‌کند. حضرت، پیامبر را انسانی می‌داند که از بهترین خاندان و سرچشمه‌های پاکی و حکمت برگزیده شده است. امام پیامبر(ص) را مانند پزشکی دانا و دلسوز معرفی می‌کند که همواره در میان مردم برای درمان دردهای معنوی آنان تلاش می‌کند. ابزار و داروی او، حکمت و معرفت است که بر دل‌ها و جان‌های مرده و غافل تأثیر می‌گذارد. مردمی که از هدایت او بهره نمی‌برند، در واقع چون حیوانات بی‌هدف یا سنگ‌های سخت‌اند، بدون درک و احساس نسبت به حقایق و دانایی. این فراز، اوج دلسوزی پیامبر(ص) نسبت به بشریت و شدت جهل و غفلت انسان‌ها را در نبود هدایت او نشان می‌دهد.